การใช้กลิ่นหอมได้เริ่มใช้มานานแล้ว โดยใช้ในรูปแบบของธูปหอม น้ำหอม และเครื่องสำอางค์ เช่น การเผายางไม้จูนิเฟอร์Juniper ในธิเบต และยางไม้แฟรงคินแซนส์Frankincense ในโบสถ์ของโรมันคาทอลิก นอกนั้นยังพบบันทึกเกี่ยวกับการใช้ พืชเพื่อการเยี่ยวยารักษาสุขภาพตั้งแต่ก่อน ค.ศ. 2000  ปีเช่น

ในคัมภีร์อายุรเวท Ayurvedic system ของอินเดียบันทึกเกี่ยวกับการใช้พืชเพื่อการเยี่ยวยารักษาสุขภาพ เช่น การบูร Camphorและมีการใช้มาจนถึงปัจจุบัน

ในจีน สมัยของYellow Emperor จนถึงรัชสมัยของ Li-Ki and Tcheou-Li ได้บันทึกการใช้ ฝิ่น Opium และขิงGinger ในการรักษาไว้ในหนังสือ International Medicine

ในคัมภีร์ั Papyrus ของอียิปต์ มีการใช้น้ำมันหอม,น้ำหอม , ธูปหอมในโบสถ์ และใช้น้ำมัน, กัมส์Gum จากสนซีดาร์ และเมอร์Myrrh

ในขบวนการทำมัมมี่

Aromatherapyคำนี้ถูกใช้ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1928 โดย Rene  Maurice Gattefosse นักเคมีชาวฝรั่งเศส ซึ่งอยู่ในตระกูล ที่ทำน้ำหอมมานาน เขาประสบอุบัติเหตุในห้องทดลอง ถูกไฟไหม้ที่แขน จึงใช้น้ำมันลาแวนเดอร์ รักษาแผลไฟไหม้โดยบังเอิญ ปรากฎว่าแผลที่เกิดจากไฟไหม้ดังกล่าว ไม่ติดเชื้อ จากนั้นได้ทำการศึกษาค้นคว้าจนทราบว่า Eesential oil ที่ได้จากธรรมชาติ ใช้ได้ผลดีกว่าสารสังเคราะห์และได้ทำการศึกษาขยายผลไปยังน้ำมันหอมระเหยตัวอื่นๆ Aromathrapy ถูกมองว่าเป็นการใช้กลิ่นในการรักษาผ่านทางอารมณ์ เพียงอย่างเดียว แต่ความเป็นจริง ในน้ำมันหอมระเหย แต่ละชนิด มีผลต่ออวัยวะต่างๆ หรือระบบต่างๆ ทั้งหมดในร่างกายโดย Mode of Essential oil มี 3 ทางคือ

ทางเภสัชวิทยา (Pharmacological)

ทางกายภาพ (Physiological)

ทางจิตวิทยา (Psycological)

ยกตัวอย่างเช่น การใช้ น้ำมันหอมระเหยทา หรือ นวดบนร่างกาย หรือสูดดมทางจมูก น้ำมันหอมระเหยจะซึมผ่านผิวหนังหรือเยื่อโพรงจมูก เข้าสู่กระแสเลือดและเกิดปฏิกิริยากับฮอร์โมนHormone, เอ็นไซม์Enzyme และอื่นๆ ในร่างกาย ทำให้มีผลต่อการทำงานของอวัยวะต่างๆ